Προσπαθώ να είμαι ο οδηγός σας, να σας μεταφέρω σε ένα κόσμο στον οποίο μπορεί να νιώθετε άβολα αλλά όπου έχω τη δυνατότητα να σας κάνω να αισθανθείτε λίγο πιο ασφαλείς.
Η φιλοσοφία μου είναι «αν δεν ξέρεις ολόκληρη την ιστορία, τότε καλύτερα να μην κρίνεις», και ποτέ δεν ξέρεις ολόκληρη την ιστορία.
Το να γράψω για τους ήρωές μου ήταν ένας τρόπος να μιλήσω για τη ζωή μου μέσω άλλων ανθρώπων, έτσι κάθε κεφάλαιο δεν χρειαζόταν να είναι «Εγώ». Έγραψα για ανθρώπους που επέζησαν από εγκλήματα του παρελθόντος, από ένα πετυχημένο κομμάτι, από θρησκευτική παράνοια ή από τεράστια επιτυχία.
Πρέπει να αισθάνεσαι κατάθλιψη μερικές φορές. Αν έχεις χωρίσει με κάποιον, να είσαι λυπημένος, αν έχεις πατήσει κάποιον επειδή οδηγούσες μεθυσμένος, πρέπει να σε πιάσει κατάθλιψη. Δεν πρέπει να παίρνεις ένα χάπι για να σε κάνει να νιώθεις ΟΚ για απαίσια πράγματα.
Έχω περάσει από ψυχοθεραπεία. Πιστεύω στη θεραπεία του λόγου, πιστεύω στον Φρόιντ. Στον φθόνο του πέους; Τον έχω!
Η ψυχιατρική με έμαθε ότι πρέπει να αντιμετωπίζεις τη δικιά σου βερσιόν της νευρωτικής ευτυχίας. Δεν πρόκειται ποτέ να γίνω ένας νορμάλ άνθρωπος. Κανείς δεν αλλάζει, κανείς δεν είναι τέλειος - μόλις γίνεις φίλος με τις νευρώσεις σου, μπορείς να σχεδιάσεις τη ζωή σου.
Αν δεν το έκανα αυτό θα ήμουν δικηγόρος που θα υπερασπιζόταν εγκληματίες οι οποίοι έκαναν ένα έγκλημα και δεν είχαν μετανιώσει. Κάποιος πρέπει να τους μιλήσει.
Ακόμη και οι πονοκέφαλοι από μεθύσια είναι προμελετημένοι. Δεν έχω αυθόρμητες στιγμές. Αν δεν ήμουν τόσο συγκροτημένος, ίσως θα έβρισκα χρόνο να τρελαθώ.
Ζω σε τέσσερις πόλεις, έτσι έχω τέσσερις μικρές ζωές. Τέσσερα ζευγάρια εσώρουχα είναι το κλειδί για την ευτυχία.
Με ενδιαφέρουν όλα τα καινούργια ναρκωτικά, όπως επίσης η λοβοτομή, που κάνεις μια τρύπα στο κεφάλι σου και είσαι στα πάνω σου για πάντα. Θα ήταν ένα όμορφο δώρο Χριστουγέννων.
Τα poppers (νιτρικά άλατα) είναι τα μόνα ναρκωτικά που ακόμη κάνω. Συνήθιζα να τα παίρνω όταν ήμουν πάνω σε rollercoasters, που ήταν παρανοϊκό. Δοκίμασα ηρωίνη αλλά το τρύπημα και ο εμετός δεν ήταν αυτό που θα ονομάζα πλάκα.
Όσο μεγαλώνω, θυμώνω λιγότερο. Πληρώνω παραπάνω λεφτά για να φοράω ρούχα που μοιάζουν σαν να τα αγόρασα από κάποιο φθηνομάγαζο και πάντα είχα άσχημα μαλλιά. Τώρα έχω λιγότερα.
Πώς μπορώ να μη σκέφτομαι το θάνατο; Η μητέρα μου είναι στο τελευταίο στάδιο της ζωής της και σκέφτομαι ποιος άραγε θα φροντίζει εμένα τότε; Ελπίζω να το κάνουν οι εγκληματίες που βοήθησα στη φυλακή.
Η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μου είναι ότι η υγεία μου είναι καλά. Αρκετοί από τους φίλους μου δεν είναι καλά, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε κάρμα. Είναι η πιο σκληρή σκέψη, ότι η ζωή είναι τυχαία.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να σκοτώσω τον εαυτό μου. Εγκρίνω την αυτοκτονία αν είσαι βαριά άρρωστος. Διαφορετικά είναι η ύστατη μορφή υστερίας.
Οι καθολικοί έχουν πολύ πιο ακραίες σεξουαλικές ζωές από άλλους γιατί έχουν μάθει ότι η απόλαυση είναι σατανικό πράγμα. Ποιος θεωρεί εξάλλου ότι είναι νορμάλ να προσκυνάς έναν γυμνό άντρα που είναι καρφωμένος πάνω σε ένα σταυρό; Μοιάζει σαν σκηνή από κακό σαδομαζοχιστικό μπαρ.
Ο John Waters είναι ο θρυλικός σκηνοθέτης των περιβόητων μαύρων κωμωδιών "Pink Flamingos", "Polyester", "Serial Mom", "A Dirty Shame", κ.ά. Φέτος κλείνει τα 65, μιλάει στην Eva Wiseman για λογαριασμό της The Observer και κυκλοφορεί σύντομα ένα καινούργιο βιβλίο με τίτλο "Role Models".
το δανείστηκα απο εδώ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου